- شورای سلطنت؛ پایان سلطنت پهلوی به جای نجات آن/ سید جلال تهرانی که بود؟
- آیا میتوان کاسهکوزهها را سر شریعتی شکست؟
- احمد قوام و 30 تیر ؛ باخت چرچیل ایرانی در قمار آخر
- چه کسی رزمآرا را کشت؟/ دو تیر و یک نشان
- به بهانه کودتای سوم اسفند
- عبدالله نوری و خاطرۀ هاشمی رفسنجانی دربارۀ زندان او
- نه میرزا کوچک خان تجزیهطلب بود و نه رضا شاه او را کشت
- چهره واقعی ناصرالدین شاه، مادر و خواهرش
- اسرار فاش شده از بختیار که تاریخ ایران را دگرگون کرد
- عاقبت مشروطه و سازگاری جمهوریت و اسلامیت
آخرین مطالب
امکانات وب
کتر مصدق تنها یکبار درخواست کرد که از تبعیدگاه به تهران بیاید؛ برای دیدار همسرش بر بستر مرگ ولی شاه....
سال ۱۳۴۴ زهرا ضیاءالسلطنه درگذشت. بعد از آبتنی کردن در خانهٔ ییلاقیشان وسط تپه‌ها سینه پهلو کرده بود. زنی بود که روی پای خودش می‌ایستاد، ارتباط‌های خودش را داشت و در را رو به همه باز نگه داشته بود؛ او مرکز یک خانوادهٔ گسترده و پرجمعیت بود و به شدت دوستش داشتند. شاه اجازه نداد در زمان بستری بودن زهرا در بیمارستان نجمیه، مصدق به دیدنش برود؛ او درگذشت بدون اینکه مصدق در کنارش باشد.
شیرین سمیعی در این باره می نویسد: هنگامی که به تهران رسیدم، ضیاءالسلطنه(همسر دکتر مصدق) درگذشته بود ودر خانواده کسی را توان آن که جای خالی اورا پرکند نبود. بیاد روزهایی که درخانه اش جمع می شدند،کوشیدند تا مگر گردهمائی های هفتگی را همچنان برپا دارند واما هیچ زمان نتوانستند بسان گذشته زنده اش سازند. ازدرگذشتش احساس تلخی داشتم، می دانستم که یک تن از حامیان نازنین خود را درخانواده شوی ازدست داده ام. به هنگام بیماری ضیاءالسلطنه، مصدق مایل بود که برای دیدار و حضور بر بالینش به تهران آید وبرای نخستین بار یک چنین تقاضائی کرد لیکن با درخواستش موافقت نشد. زن درگذشت ومرد او را ندید. بسیاراز فوت همسرش اندوهگین بود واز نبودن بربالینش به هنگام مرگ افسرده. در سوگ اوبسیار گریست وهربار که ازاوسخن می رفت اشک از چشمانش سرازیر می شد. عزیزش می داشت ومی دانست که چه نازنین یاروفاداری را ازدست داده است. با آن که کوچک ترین شباهتی ازهیچ نظربین این زن ومرد موجود نمی بود، به خاطرخلق و خوی زن، درتمام ایام زندگی زناشوئی شان درصلح وصفا زیستند، چراکه زن درتمام این دوران، با بردباری، متانت ، سکوت و ازخودگذشتگی، راه را از برای مرد هموارساخته بود ومرد بدان آگاه، و از او به خاطر این چنین رفتار و کرداری همواره سپاسگزار می بود .
از دست دادن زهرا، بر مصدق خیلی گران آمد و نابودش کرد.مصدق (در پاسخ تسلیت دوستان)می نویسد:« زهرا هرچه راکه به سرم می آمد تحمل می کرد... وقتی به احمدآباد می آمد مایه دلگرمی بود. قبول بفرمایید که از این مصیبت بسیار رنج می کشم، هر وقت به دیدنم می آمد تسلی او بسیار اثر می کرد و از شدت افسردگی ام می کاست و من هیچ وقت نمی خواستم او برود و من بمانم. قسمت این بود و اکنون از خدا خواهانم که مرا از این زندگی ناگوار خلاص کند.»
ایرانی میهن پرست؛ محمد مصدق و کودتای آمریکایی-انگلیسی، کریستوفر دوبلیگ، ص ۳۷۵
در خلوت مصدق- شیرین سمیعی- ص ۱۳۸
سال ۱۳۴۴ زهرا ضیاءالسلطنه درگذشت. بعد از آبتنی کردن در خانهٔ ییلاقیشان وسط تپه‌ها سینه پهلو کرده بود. زنی بود که روی پای خودش می‌ایستاد، ارتباط‌های خودش را داشت و در را رو به همه باز نگه داشته بود؛ او مرکز یک خانوادهٔ گسترده و پرجمعیت بود و به شدت دوستش داشتند. شاه اجازه نداد در زمان بستری بودن زهرا در بیمارستان نجمیه، مصدق به دیدنش برود؛ او درگذشت بدون اینکه مصدق در کنارش باشد.
شیرین سمیعی در این باره می نویسد: هنگامی که به تهران رسیدم، ضیاءالسلطنه(همسر دکتر مصدق) درگذشته بود ودر خانواده کسی را توان آن که جای خالی اورا پرکند نبود. بیاد روزهایی که درخانه اش جمع می شدند،کوشیدند تا مگر گردهمائی های هفتگی را همچنان برپا دارند واما هیچ زمان نتوانستند بسان گذشته زنده اش سازند. ازدرگذشتش احساس تلخی داشتم، می دانستم که یک تن از حامیان نازنین خود را درخانواده شوی ازدست داده ام. به هنگام بیماری ضیاءالسلطنه، مصدق مایل بود که برای دیدار و حضور بر بالینش به تهران آید وبرای نخستین بار یک چنین تقاضائی کرد لیکن با درخواستش موافقت نشد. زن درگذشت ومرد او را ندید. بسیاراز فوت همسرش اندوهگین بود واز نبودن بربالینش به هنگام مرگ افسرده. در سوگ اوبسیار گریست وهربار که ازاوسخن می رفت اشک از چشمانش سرازیر می شد. عزیزش می داشت ومی دانست که چه نازنین یاروفاداری را ازدست داده است. با آن که کوچک ترین شباهتی ازهیچ نظربین این زن ومرد موجود نمی بود، به خاطرخلق و خوی زن، درتمام ایام زندگی زناشوئی شان درصلح وصفا زیستند، چراکه زن درتمام این دوران، با بردباری، متانت ، سکوت و ازخودگذشتگی، راه را از برای مرد هموارساخته بود ومرد بدان آگاه، و از او به خاطر این چنین رفتار و کرداری همواره سپاسگزار می بود .
از دست دادن زهرا، بر مصدق خیلی گران آمد و نابودش کرد.مصدق (در پاسخ تسلیت دوستان)می نویسد:« زهرا هرچه راکه به سرم می آمد تحمل می کرد... وقتی به احمدآباد می آمد مایه دلگرمی بود. قبول بفرمایید که از این مصیبت بسیار رنج می کشم، هر وقت به دیدنم می آمد تسلی او بسیار اثر می کرد و از شدت افسردگی ام می کاست و من هیچ وقت نمی خواستم او برود و من بمانم. قسمت این بود و اکنون از خدا خواهانم که مرا از این زندگی ناگوار خلاص کند.»
ایرانی میهن پرست؛ محمد مصدق و کودتای آمریکایی-انگلیسی، کریستوفر دوبلیگ، ص ۳۷۵
در خلوت مصدق- شیرین سمیعی- ص ۱۳۸
تاریخ جوزقی...
ما را در سایت تاریخ جوزقی دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : calendar2015o بازدید : 211