عاقبتِ سالهای حصر و تبعید، پایان یک تراژدی است؛ مالک تبعیدی قلعه احمدآباد، در آخرین روزهای زمستان سال ١٣٤٥، درگذشت. او سالهای انزوا و تنهایی را پشت سر گذاشته، مثل همیشه دور از خانواده و همسرش. دیدار خانواده تنها به روزهای جمعه محدود میشود. نامههایش طعم تلخ تنهایی و ناامیدی میدهد: «از تنهایی رنج میکشم، فصل تابستان اغلب در خارج از عمارت بودم و هر کس میآمد چند کلمه با او حرف میزدم ولی در ای,نگاهی,زندگی,مصدق ...ادامه مطلب